Prolog

Gdy tylko przekroczył więzienne mury, uderzyło w niego świeże powietrze. Uśmiechnął się lekko sam do siebie, rozglądając wokół, i napawając się wyglądem tak bardzo różnym od tego, który towarzyszył mu przez ostatnie dwa lata.
Miał już wszystko zaplanowane, jeśli chodzi o jego przyszłość. Pieniądze, które zdobył przed tym, jak go złapali, zostawił na przechowanie do rodziców, więc przyszłość jego i Wendy była zabezpieczona. Znaleźliby mieszkanie w innym kraju. Wendy zawsze marzyła o Ameryce...
Nagle poczuł chłód i niepokój. Nie pomyślał wcześniej, że ona na niego wcale nie czekała, tylko poukładała sobie sama życie od początku.
A w jej nowym życiu być może nie ma miejsca dla byłego kryminalisty.
Wendy nigdy nie odwiedzała go w więzieniu. Miała mnóstwo tłumaczeń, które przekazywała mu jego mama.
Żadnego listu przez całą odsiadkę, dłuższej wiadomości, tak naprawdę czegokolwiek.
Dziewczyna była jedną z (Harry'ego zdaniem) najpiękniejszych, jednych z najbardziej inteligentnych i uroczych kobiet na całym świecie. Do tego błyskotliwa, sarkastyczna i cholernie seksowna. Bardzo dobrze pamiętał, jak wcześniej gdy wychodzili na miasto, każdy mężczyzna się za nią obracał, co go zawsze bardzo irytowało. Przez te dwa lata na pewno komuś zawróciła w głowie, a ktoś jej.
Jego dobry humor zniknął, tak samo jak pewność siebie. Zrzedła mu mina, a sylwetka automatycznie zgarbiła się. Poczuł się głupio, w dosyć starych już ubraniach, i zniszczonych adidasach.
Wszelakie pomysły na dalsze życie, wydały mu się bardzo dziecinne, i nie do zrealizowania.
To dlatego, gdy wsiadł do auta ojca, które po chwili cicho zaparkowało przy pustym chodniku, nic nie powiedział, nawet nie patrząc na starszego już wiekiem mężczyznę.
- Coś się stało, Harry?
Powoli zwrócił na niego swoje oczy. Były to pierwsze słowa, od czasu aresztowania go przez policję, wypowiedziane przez jego rodziciela. On nigdy nie odwiedzał go tam, jedynie pisał listy, w których przepraszał syna za brak obecności i starał się pisać 'motywujące do dobrego zachowania' sentencje (co wiele razy chłopakowi wydawało się śmieszne i odrobinę żenujące, ale poprawiało mu humor w każdej sytuacji).
- Co jest z Wendy?
Oczy mężczyzny spochmurniały, i wypełniły się współczuciem. Zanim jeszcze otworzył usta, Harry wiedział, co to oznacza.
- Wyjechała. Uciekła, nie dała sobie rady z tymi wszystkimi spojrzeniami, mówieniem za plecami. Rozumiem ją, wiesz?
Nie odpowiedział. W jego głowie rodził się właśnie plan.
Odnajdzie ją.
Choćby miał przeszukać cały świat, znajdzie Wendy.

Witam na kolejnym, świeżo rozpoczętym blogu! Nie jestem dobra w przywitaniach, więc, pomińmy tą część, haha. Na razie nie wiem ile będzie rozdziałów bądź części, czy dam radę regularnie wstawiać rozdziały (taką mam nadzieję). Chcę wyluzować przy tym fanfiction, i mam nadzieję, że odprężę się przy nim. Jeśli spodobała Ci się ta notka, byłabym wdzięczna za skomentowanie, i/lub udzielanie kilku rad! <3